Εργασιακό: Λιγότερες προσλήψεις-φθηνότερη εργασία-περισσότερες απολύσεις

Του Χρήστου Μέγα

Την ώρα που αναμένουμε να αρθούν τα εμπόδια που ορθώθηκαν στην οικονομική και κοινωνική ζωή λόγω της πανδημίας, δεν έχουμε «προστασία της εργασίας», αλλά μονομερή μεταφορά στις πλάτες των εργαζομένων του κόστους εξόδου από την κρίση.

Ξύνοντας κάτω από το αντεργατικό παλίμψηστο της ΝΔ με τον τίτλο «νομοσχέδιο Προστασίας της Εργασίας» βρίσκει κανείς, κρυμμένες σε μικρές παραγράφους ανάμεσα σε «ογκόλιθος» άρθρων, δύο ακραίες διατάξεις που οδηγούν σε υψηλότερη ανεργία.

Δηλαδή, την ώρα που αναμένουμε να αρθούν τα εμπόδια που ορθώθηκαν στην οικονομική και κοινωνική ζωή λόγω της πανδημίας, έρχεται η κυβέρνηση και εισηγείται μέτρα που οδηγούν σε λιγότερες προσλήψεις ή περισσότερες απολύσεις, αντί για κίνητρα απασχόλησης, ευκαιρίες ενσωμάτωσης των νέων ανέργων. Άρα δεν έχουμε «προστασία της εργασίας», αλλά μονομερή μεταφορά στις πλάτες των εργαζομένων του κόστους εξόδου από την κρίση.

Αναλυτικά οι διατάξεις που προκαλούν πρόσθετη ανεργία:

1.Μέσω της διευθέτησης της εργασίας με ατομική σύμβαση μια επιχείρηση μπορεί να απασχολεί τους ίδιους (ήδη) εργαζόμενους κατά τους παραγωγικούς μήνες χωρίς μάλιστα την παραμικρή οικονομική (προσαύξηση αμοιβής) ή ασφαλιστική επιβάρυνση (επασφάλιστρο).

Με αυτά τα δεδομένα, στους τέσσερις εργαζομένους που θα δουλεύουν καθημερινά 10 ώρες μέσω του ελαστικού ωραρίου, δεν δημιουργείται, όπως θα αναμενόταν, μια νέα θέση εργασίας. Κατά συνέπεια, η επιχείρηση:

-αφενός συμπιέζει το κόστος λειτουργίας της, αφού δεν πληρώνει υπερωρίες ούτε καν την προσαύξηση του 20% που αφορά στην υπερεργασία (από την 41η μέχρι την 45η ώρα της εβδομάδας για τους υπαλλήλους και έως την 48η ώρα για τους εργατοτεχνίτες) και

-αφετέρου δεν προβαίνει σε προσλήψεις, έστω ορισμένου χρόνου ή μερικής απασχόλησης. Κατά συνέπεια η ρύθμιση δεν επιτρέπει στην οικονομία να δημιουργεί, εάν δεν «σκοτώνει» κιόλας, θέσεις εργασίας.

Πρόσθετα, το ασταθές ωράριο που το ισχυρό μέρος (επιχείρηση) μπορεί να επιβάλλει μέσω της ατομικής σύμβασης, δημιουργεί προβλήματα στη ζωή των νέων ζευγαριών, αντί να «συμφιλιώσει την επαγγελματική με την οικογενειακή ζωή», όπως ισχυρίζεται ο υπουργός Εργασίας.

Κατά συνέπια, με τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις για την διευθέτηση του χρόνου εργασίας μέσω ατομικής σύμβασης (εργασία έως 10 ώρες την ημέρα και 50 ώρες την εβδομάδα και επιστροφή του πρόσθετου χρόνου απασχόλησης με μειωμένο ωράριο ή ρεπό στις μη παραγωγικές περιόδους), έχουμε:

-Μη δημιουργία πρόσθετων θέσεων εργασίας.

-Συμπίεση του διαθέσιμου εισοδήματος των ήδη εργαζομένων (αμοιβή υπερεργασίας-υπερωρίας).

-Πρόσθετη επιβάρυνση στο Δημογραφικό πρόβλημα.

Παράνομες και άκυρες απολύσεις

2.Με μια άλλη διάταξη οι απολύσεις κατάσχονται σε νόμιμες ή παράνομες και ελάχιστες περιπτώσεις έχουν μείνει σαν άκυρες, για τις οποίες εντέλλεται η επιχείρηση να επαναπροσλάβει τους εργαζόμενους και να τους καταβάλλει τους μισθούς του ενδιάμεσου διαστήματος. Για τις λοιπές περιπτώσεις και, κυρίως, σε περίπτωση «αναδιάρθρωσης μιας επιχείρησης» σύμφωνα με την διατύπωση του κ.Χατζηδάκη, προβλέπεται απλώς πρόσθετη αποζημίωση. Ακόμη και εάν αποδειχτούν παράνομες, δικαστικά, οι απολύσεις (σ.σ. κάτι που συνεπάγεται πρόσθετα έξοδα για τον απολυόμενο). Ως εκ τούτου, δεν διατάσσεται η θεραπεία της παρανομίας παρά μόνο ισχύει το δίκαιο του οικονομικά ισχυρού. Ο οποίος δύναται να πληρώσει κάτι παραπάνω (σαν αποζημίωση) και να επιβάλει την αυθαιρεσία του.
Κατά συνέπεια, με την αλλαγή του δικαίου των απολύσεων, περισσότεροι εργαζόμενοι μέσης ηλικίας ή κοντά στην συνταξιοδότηση οδηγούνται στον ΟΑΕΔ.

Άκυρη θεωρείται η απόλυση και στις εξής περιπτώσεις:

-Όταν γίνονται επειδή ο εργαζόμενος άσκησε οποιοδήποτε νόμιμο δικαίωμά του (μέχρι σήμερα η επαναπρόσληψη ήταν στην κρίση του Δικαστηρίου).

-Για άσκηση των δικαιωμάτων σε περίπτωση βίας και παρενόχλησης

-Του πατέρα νεογεννηθέντος τέκνου

-Εργαζομένων που έλαβαν ή ζήτησαν οποιαδήποτε άδεια

-Εργαζομένων που δεν υπέκυψαν σε πίεση του εργοδότη να υποβάλουν αίτημα για διευθέτηση

-Τηλεργαζομένων που άσκησαν το δικαίωμα αποσύνδεσης

Αναφέρει χαρακτηριστικά ο υπουργός Εργασίας: «Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις το δικαστήριο, αντί οποιασδήποτε άλλης συνέπειας, μετά από αίτημα είτε του εργαζομένου είτε του εργοδότη, επιδικάζει υπέρ του εργαζομένου πρόσθετη αποζημίωση που δεν μπορεί να είναι μικρότερη από τις αποδοχές 3 μηνών, ούτε μεγαλύτερη από το διπλάσιο της νόμιμης αποζημίωσης…»

Να σημειωθεί πάντως ότι για εταιρείες μέχρι τα 20 άτομα, κάτι που αφορά το 99,9% των ελληνικών επιχειρήσεων, δεν ισχύει καμία δέσμευση ως προς τον αριθμό των απολύσεων ανά μήνα.

Αντιφάσεις με το 10ωρο

3.Αξίζει να σημειωθεί ότι στο νομοσχέδιο προβλέπεται η ακυρότητα της απόλυσης στην περίπτωση που ο εργαζόμενος αρνηθεί την διευθέτηση του χρόνου εργασίας (ελαστικό 8ωρο) με ατομική σύμβαση. Δηλαδή δεν αποδεχθεί τις απαιτήσεις της επιχείρησης. Αλλά, στο άρθρο που περιγράφεται η διευθέτηση του χρόνου εργασίας προβλέπεται αυστηρά ότι την διευθέτηση την ζητάει αποκλειστικά ο εργαζόμενος. Κραυγαλέα αντίφαση που αποκαλύπτει ότι το καθημερινό 10ωρο και την εβδομάδα των 50 ωρών απλούστατα θα την επιβάλει το ισχυρό μέρος.

Πηγή: ieidiseis.gr