Κάθε εβδομάδα κάνω ως ατομική πολιτική άσκηση μια καταγραφή βασικών ειδήσεων και τις κατατάσσω σε ενότητες της επικαιρότητας. Ονομάζεται χάριν του εσωτερικού διαλόγου με το id μου [ο αντικειμενικός –μη πολιτοκοποιημένος- δημοσιογράφος/ελεγκτής που κρύβω μέσα μου (εγώ είμαι ο Νίκος) «Τα Νέα του Νικόλα» ή “Nicholas Times”.
Τι χτύπησε λοιπόν στο TOP 3 του ranking αυτές τις ημέρες ως άξιο σχολιασμού και συνακόλουθης αρθρογραφίας;
Σαφέστατα 1ο το Ν/Σ για τα εργασιακά το οποίο μόλις εχθές πέρασε τελικά ασμένως από τη Βουλή, 2ο ένα Global Event που δέχθηκε πολλά -κατ΄εμέ αδικαιολόγητα- με πυρά, που μυρίζει λίγο Μενδώνη, και 3ο ένα πρωτοσέλιδο που θα ήθελα να είναι fake news, αλλά μάλλον θα επιβεβαιωθεί οσονούπω. Πριν όμως προχωρήσω στην ανάλυση των απόψεών μου για τα γεγονότα, επιτρέψτε μου να πλατειάσω (20 λέξεις).
Ποιά είναι τα debates μεταξύ Νίκου Καραχάλιου και Νικόλα;
Αφορούν περισσότερα προβλήματα πολιτικής ταυτότητας, τύπου:
Τί ορίζουμε ως «παλιό» και τί ως «νέο»;
Ποιό το αναπτυξιακά ορθό και ποιό το αγκυλωμένο;
Τί είναι ο φιλελευθερισμός και τί ο κοινωνικός φιλελευθερισμός;
Υπάρχουν όμως και πιο βασικά ερωτήματα όπως:
Πού βρισκόμαστε;
Τί κάνουμε; (ο ρόλος μας, η αποστολή μας στη ζωή, στον χωροχρόνο, Ελλάδα 2021, εξ ου και σύνθετα.
Ποιοί είμαστε;
Σε ποιούς απευθυνόμαστε;
Ποιοί είναι οι στόχοι μας;
Τί τελικά πετυχαίνουμε; Ποιά είναι τα αποτελέσματα των ενεργειών μας;
Αυτά είναι ερωτήματα που φαίνονται θεωρητικά, αλλά επειδή οι απαντήσεις είναι είτε απροσδιόριστες είτε εντελώς θολές όλα το πολιτικό προσωπικό βρίσκεται σε σύγχυση. Με την εξαίρεση βέβαια του Πρωθυπουργού που μάλλον προκαλεί την ασάφεια για να ελέγχει καλύτερα τους μηχανισμούς. Εικάζω…
Γι’ αυτό πολύ φοβάμαι πως η σημερινή κυβέρνηση όχι απλά έχει ξεχάσει, όχι μόνο έχει χάσει το πολιτικοκοινωνικό DNA της, αλλά κινδυνεύει με μόνιμη αλλοίωση.
Αν αυτές τις θεμελιώδεις απορίες -τα σχεδόν ταυτοτικά ερωτήματα- τα εφαρμόσουμε σε κυβερνητικό πλαίσιο οι απαντήσεις θα έπρεπε να είναι οι εξής: (Αμ, δεν είναι…).
Τί είμαστε;
Η εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση για την περίοδο 2019-2023.
Ασκούμε τη διακυβέρνηση του τόπου (της Ελλάδος όχι της Βάδης Βυτεμβέργης ή της Κάτω Σαξονίας) με βάση το Σύνταγμα (όχι τα ΠΝΠ του ΜΜ).
Είμαστε η Κυβέρνηση της ΝΔ (Κόμματος της Ριζοσπαστικής/Κοινωνικής Δεξιάς, όπως περιγράφεται από την ιδρυτική της Διακήρυξη του 1974 που υπέγραψε ο Εθνάρχης μας Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Απευθυνόμαστε σε ΟΛΟΥΣ τους ΕΛΛΗΝΕΣ, αλλά είμαστε και υπόλογοι σε αυτούς, γιατί η άσκηση εξουσίας δεν είναι δικαίωμα, αλλά αποστολή ορισμένου χρόνου (4ετία).
Στόχος μας είναι ένας: η βελτίωση της ζωής όλων των Ελλήνων.
Το τί έχουν πετύχει οι Άριστοι έως τώρα ας μην το σχολιάσουμε καθόλου σήμερα, ας το αφήσουμε στην κρίση των αναγνωστών…
Θα έλεγα επίσης να κάνουμε μια άσκηση επάνω στην άσκηση: να εφαρμόσουμε τα παραπάνω στο top 3 των ζητημάτων, ένα μείζον και δύο συμβολικά θέματα χαμηλής πολιτικής.
Αξιολογώντας τα ξεκινώ από το μείζον πολιτικό θέμα των ημερών: το νομοσχέδιο για τα εργασιακά.
Είναι σαφώς αδύνατο σε 128 άρθρα να μην έχει συντάξει ο εργατικός Κωστής καμιά 30αριά που στέκονται. Το ζήτημα κατ’ άρθρο εξαντλήθηκε στον Κοινοβουλευτικό Έλεγχο πριν και κατά την ημέρα της ψηφοφορίας. Το 158-142 βέβαια δεν δείχνει και συγκλονιστική αποδοχή ούτε τη δημιουργία ευρύτερων συναινέσεων. Επιπλέον οι κινητοποιήσεις που ξαναφούντωσαν κατακαλόκαιρο, μάλλον δεν συνάδουν σε πόνημα φιλικό προς τους εργαζόμενους… Το αντίθετο!
Το νομοσχέδιο, όπως το διάβασα διαγώνια (γιατί τα θέματα αυτά απαιτούν υψηλή εξειδίκευση), έμοιαζε με άσκηση φανατικού νεοφιλελεύθερου ΟΝΝΕΔίτη Νομικής τη δεκαετία του ’80, ο οποίος ταυτόχρονα προσπαθούσε να «κάνει τον καλό» (κοινώς να «γλύψει») στον εκπρόσωπο του Ιδρύματος Conrad Andenauer που επόπτευε. Τί περιείχε σε μεγάλες δόσεις; Μίσος για τα συνδικάτα, απέχθεια για τις συλλογικές δράσεις, σνομπισμό προς τα δικαιώματα των εργαζομένων και μια εργατοπατερίστικη νοσταλγία σε φάμπρικες τύπου πρωτοβιομηχανικού Manchester του 1850. Στέκεται εμφανώς απέναντι στις δεδομένες στην Ευρώπη του 21ου αιώνα έννοιες (όχι πλέον κατακτήσεις) του μισθού, του ωραρίου, της άδειας και της ισόρροπης σχέσης εργασίας και ζωής.
Τί δεν είχε επίσης σχεδόν καθόλου; Στοιχεία νομοθετικής καινοτομίας, πρωτοποριακής αντίληψης για το πού κινείται -η όντως απορρυθμισμένη από τα Μνημόνια και τον Covid αγορά εργασίας- αντίληψη και διαίσθηση για το πού πάει ο κόσμος στη μετά-Covid εποχή και βέβαια αυτό που λείπει από ολόκληρη της Κυβέρνηση και είναι το μέγιστο ζητούμενο σε μια κοινωνία που δεν έχει συνέλθει ακόμα από τον αχρείαστο εγκλεισμό των πολύμηνων lockdowns: ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ και ΝΟΙΑΞΙΜΟ!
Άρα στο πρώτο θέμα η κυβέρνησή «μας» όχι μόνο κόπηκε, αλλά είναι σαφές πως μπλέχτηκε... την κρίνουμε στα άλλα δύο;
Λέμε ναι στην παρουσίαση της Made in Greece Συλλογής του Οίκου Υψηλής Ραπτικής Dior και το πολύπλευρο υπερθέαμα “Dior Celebrates Greece” με το οποίο Γαλλικός Οίκος τίμησε τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και το ρόλο της Ελλάδας στη διαμόρφωση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού! (wowu)
Είναι σπουδαίο γεγονός να τιμάται η άριστη τεχνογνωσία (craftman ship) των Ελλήνων στην ένδυση ακόμη, στο κόσμημα και εν γένει το design.
Και βέβαια ένα «ναι» στην υπενθύμιση ότι το Phos (Φως) και το Kallos (Ομορφιά) ξεκίνησαν να λάμπουν -ως σύμβολα- στην Κλασσική Αθήνα 2.500 χρόνια πριν. Είναι σημαντικό πως έλαμψαν η ελληνικότητα σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση σε όλο τον κόσμο μέσω live streaming και μέσω των social media στα μάτια εκατομμυρίων θεατών.
Και βέβαια μπράβο στη σύζυγο του κυρίου Μητσοτάκη για την προσπάθειά της να «φιλοξενηθεί» (;) αυτό το mega-event στην Ελλάδα. Δεν πρέπει να είμαστε ούτε εσωστρεφείς, ούτε μίζεροι, ούτε να πολιτικοποιούμε τα πάντα.
Όμως, και εδώ ερχόμαστε στο τρίτο και τελευταίο θέμα πως αν αληθεύει ότι πίσω από το redecoration του Μεγάρου Μαξίμου βρίσκεται η κυρία Μαρέβα Γκραμπόφσκι, τα εύσημά μας για την συμβολή της στο project Dior αποσύρονται και αντικαθίστανται από μια κίτρινη κάρτα. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι Μαρέβα και ακριβή αισθητική είναι λέξεις που πάνε μαζί [είτε ανακαινίζει η ίδια, είτε λέει τη γνώμη της].
Είναι αυτονόητο και ανθρώπινο να έχει ιδέες για το χώρο εργασίας του συζύγου της, αλλά μη ορθό, όχι μόνο πολιτικά, να προβάλλεται τη διακόσμηση του γραφείου του Πρωθυπουργού όλων των Ελλήνων ως «έργο Μαρέβας».
Έστω κι αν αυτό γίνεται από τα φιλοκυβερνητικά μέσα χωρίς να το προκαλεί η ίδια, φαίνεται να το ανέχεται, οπότε εκ του αποτελέσματος προκαλεί χωρίς λόγο. Υπάρχει αυτό το άτιμο το ρητό: «η γυναίκα του Καίσαρος», You know… Το lifting λοιπόν δείχνει λάθος χαρακτήρα για το δημόσιο πρόσωπο, γιατί δημόσιος ρόλος με την έννοια της Πρώτης Κυρίας δεν προβλέπεται σε κανένα πρωτόκολλο.
Τέλος, στην ίδια υποκατηγορία αν αληθεύει το πρωτοσέλιδο της Δημοκρατίας (Πέμπτη 17 Ιουνίου 2021) που αναφέρει ότι «ο Πρωθυπουργός αγοράζει καινούργιο VIP αεροσκάφος ενώ έχει άλλα τρία!»;
Θα τολμούσα να διακινδυνεύσω να πω ακόμη και σε αυτό «ναι», αν μας δικαιολογούσε την αναγκαιότητα με οικονομικά στοιχεία (όχι όπως αυτά που υποσχόταν πως θα εξυγίαινε τη ΝΔ). Γνωρίζω από πρώτο χέρι πως την εποχή των Μηνομονίων τα Embraer δεν προλαβαίνανε να πετάνε από και προς τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για να πείσουν οι κυβερνώντες (Γαλάζιοι, Πράσινοι και Ροζ) τους «σκληρούς» για την ανάγκη στήριξης της Ελλάδας.
Τώρα υπάρχει αντίστοιχη αναγκαιότητα, όταν οι μισές Σύνοδοι Κορυφής γίνονται διαδικτυακά; Πολύ αμφιβάλω, αλλά περιμένω καλόπιστα πιο πειστικές απαντήσεις. Άλλωστε, στα παραπάνω πιο πολύ μετράνε αρνητικά οι συμβολισμοί, παρά το πραγματικό κόστος σε δημόσιο χρήμα (όχι βέβαια ότι είναι αμελητέο, όταν ο κόσμος μετράει και τα 2ευρώ)…
Ένας παλαιότερος πολιτικός τον οποίο σέβομαι και τιμώ διαχρονικά μου είπε πρόσφατα κάτι σοβαρό: «Ο Μητσοτάκης, Νίκο μου, δεν θα πέσει ούτε από τον κορωνοϊό, ούτε από τις Πρέσπες, ούτε από τον Ερντογάν. Θα πέσει από την Αλαζονεία που γεννά –ειδικά σε αυτόν υπέρμετρα- η εξουσία».
Τη σκεφτόμουν πολύ τελευταία αυτή τη ρήση του πολύπειρου μέντορά μου.
Και όσο βλέπω τις στήλες των παραπολιτικών και των κοσμικών περιοδικών να γεμίζουν δημοσιεύματα ανύπαρκτου πολιτικού διαμετρήματος, αλλά υψηλής αγιογραφικής σπουδαιότητας, τόσο στενοχωριέμαι και απορώ: τί τους συμβαίνει;
Ποιά είναι τα σημαντικά και ποιά τα ασήμαντα;
Ποιά είναι τα μοντέρνα και ποιά τα κιτς;
Ποιά δείχνουν πως νοιαζόμαστε για όλους και ποιά πως σκεφτόμαστε μόνο την party μας;
Όπως μου επιβεβαίωσε και η εξίσου σημαντική σύμβουλός μου η κυρία Λαμπρινή, η δυναμική παρότι 80άχρονη «συνταξιούχος στην Πλατεία της Καρυάς Λευκάδος»: «Αφτ πδκ μου (δηλαδή, άφησέ τα παιδάκι μου). Έχουνε μπερδευτεί οι άνθρωποι…».
Νίκος Καραχάλιος - FORUM2020/dimokates.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου