Η δίκη του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρη Λιγνάδη για τρεις βιασμούς εφήβων κι έναν ενήλικου, μια από τις πιο εμβληματικές και πολύκροτες υποθέσεις του ελληνικού κινήματος #metoo και η πρώτη που οδηγείται στις δικαστικές αίθουσες, ξεκίνησε την Πέμπτη στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας με σοβαρούς περιορισμούς στη δημοσιογραφική της κάλυψη.
Mόνο πέντε δημοσιογράφοι επιτρέπονται κάθε φορά στην αίθουσα, γεγονός που σημαίνει ότι ο πολύ μεγαλύτερος αριθμός διαπιστευμένων δημοσιογράφων που ενδιαφέρονται να καλύψουν τη δίκη, εναλλάσσονται σε τακτά διαστήματα και παρακολουθούν ο καθένας ένα μικρό μέρος της ακροαματικής διαδικασίας, βασιζόμενοι για τα υπόλοιπα σε πληροφορίες από τους συναδέλφους τους. Έτσι όμως η κάλυψη της δίκης γίνεται αποσπασματικά και στο μεγαλύτερο μέρος της από δεύτερο χέρι, με αποτέλεσμα να χάνεται η ενότητα της διαδικασίας και σημαντικές λεπτομέρειες, που θα επέτρεπαν μια πιο πλήρη και ουσιαστική ενημέρωση και θα διασφάλιζαν τον πραγματικά δημόσιο χαρακτήρα της δίκης.
Ο αριθμός είναι δυσανάλογος με το τεράστιο ενδιαφέρον που συγκεντρώνει εύλογα μια υπόθεση που συγκλονίζει την ελληνική κοινωνία και προκαλεί αναταράξεις στον καλλιτεχνικό κόσμο και κλυδωνισμούς στην κυβέρνηση, για τη στήριξη που συνέχισε να παρέχει στον καλλιτεχνικό διευθυντή, ακόμα και μετά τη δημοσιοποίηση των καταγγελιών. Σ'αυτή τη δίκη, το δικαστήριο αποφάσισε να εξαντλήσει την αυστηρότητά του στην τήρηση των υγειονομικών πρωτοκόλλων που ορίζουν τον ανώτατο αριθμό παρευρισκομένων στις δικαστικές αίθουσες, αν και η σχετική ΚΥΑ δίνει το περιθώριο στο δικαστήριο να αποφασίσει τον αριθμό κατά την κρίση του. Έτσι, ενώ την ίδια περίοδο διεξάγονται δίκες σε κατάμεστες αίθουσες πολύ μεγαλύτερης χωηρητικότητας, η δίκη Λιγνάδη γίνεται μπροστά σε άδεια έδρανα.
Για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης, στη δίκη για το φονικό λιντσάρισμα του ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου με επτά κατηγορούμενους, που γίνεται στη διπλανή, παρόμοιας χωρητικότητας, αίθουσα του ΜΟΔ, επιτρέπεται η ταυτόχρονη παρουσία επτά δημοσιογράφων και προβλέπονται επιπλέον θέσεις για παρατηρητές της Διεθνούς Αμνηστίας και ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεων, όπως και δύο θέσεις για το Παρατηρητήριο της δίκης, που καταγράφει και μεταδίδει σε πραγματικό χρόνο τα τεκταινόμενα.
To πρόβλημα δεν είναι ο αποκλεισμός δημοσιογράφων καθ' υπόδειξη του υπουργείου Δικαιοσύνης, όπως αφήνεται να εννοηθεί σε σχόλια σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σε κάθε μεγάλη δίκη τις τελευταίες δεκαετίες η δημοσιογραφική κάλυψη γίνεται από τους δημοσιογράφους που υποδεικνύουν τα μέσα ενημέρωσης, συνήθως τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους του δικαστικού ρεπορτάζ ή άλλους που ενδιαφέρονται κατά περίπτωση. Και στην περίπτωση της δίκης Λιγνάδη καταρτίστηκε μια λίστα διαπιστευμένων δημοσιογράφων από διαφορετικά μέσα ενημέρωσης, η οποία θα πρέπει να μπορεί να εμπλουτιστεί και με άλλα μέσα ενημέρωσης που τυχόν ενδιαφέρονται. Θα πρέπει όμως να δοθεί η δυνατότητα σ' αυτούς τους δημοσιογράφους να καλύψουν με τη μεγαλύτερη δυνατή επάρκεια τη δίκη, βρισκόμενοι κατά το μεγαλύτερο μέρος της δίκης μέσα στην αίθουσα και όχι στους διαδρόμους του δικαστηρίου. Συμπληρωματικά, η εμπειρία της δίκης της Χρυσής Αυγής και του λιντσαρίσματος του Ζακ Κωστόπουλου έδειξε ότι ένα Παρατηρητήριο που καταγράφει με ακρίβεια όσα συμβαίνουν στη δίκη συμβάλλει ουσιαστικά στην ενημέρωση του κοινού, διευκολύνοντας και το έργο της δημοσιογραφικής κάλυψης.
Η δίκη Λιγνάδη είναι ιδιαιτέρως σημαντική και δε δικαιολογείται να γίνεται μπροστά σε άδεια έδρανα, ούτε να καλύπτεται δημοσιογραφικά με τρόπο αποσπασματικό, που δε διασφαλίζει την ουσιαστική και πλήρη ενημέρωση. Η διασφάλιση του πραγματικά δημόσιου χαρακτήρα της δίκης με την έννοια της ουσιαστικής και πλήρους ενημέρωσης είναι αυτή που διασφαλίζει την εγκυρότητα της διαδικασίας και τη λειτουργία της δικαιοσύνης. Το δικαστήριο πρέπει να το αντιληφθεί και να μεριμνήσει, όσο ακόμα βρίσκεται στην αρχή της διαδικασίας.
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου