Μελαγχολικές διαπιστώσεις με αφορμή την περιήγησή μου στον κάμπο...

*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης 

Ο κάμπος του χωριού μου, με χιλιάδες στρέμματα, υπήρξε για πολλά χρόνια η ασφαλέστερη πηγή εσόδων για τους κατοίκους του. Ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι παρέμειναν στον τόπο τους και ανάδειξαν το χωριό σε πρωταγωνιστή των κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων της περιοχής με σημείο αναφοράς τους συνεταιρισμούς και τις ιδιωτικές μονάδες επεξεργασίας και μεταποίησης της πρώτης ύλης. Εύλογο, θαρρώ, γιατί συνακόλουθα το χωριό αναδείχθηκε σε μια ισχυρή κοινότητα με σταθερή απασχόληση, κοινωνική συνοχή και οικονομική ανάπτυξη. Δυστυχώς, όμως, στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν. Θέλεις οι γνωστές αποσύρσεις του πλεονάζοντος προϊόντος, θέλεις το καθεστώς της παροχολογίας της εποχής της δεκαετίας του '80, θέλεις οι δυσκολίες διάθεσης του προϊόντος με την ανάλογη προσδοκώμενη τιμή αγοράς, οδήγησαν τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα ήτοι στην παρατεταμένη αβεβαιότητα και την παραλυτική απόγνωση των ημερών. Έτσι, λοιπόν, σταδιακά, καταγράφεται μια αποκλιμάκωση του αριθμού των ανθρώπων που συμμετέχουν στον πρωτογενή τομέα παραγωγής, ενώ, ταυτόχρονα, με γεωμετρική πρόοδο, αυξάνονται τα χέρσα τμήματα γης. Εδάφη τα οποία εγκαταλείπουν οι κάτοχοί τους, γη που νόμιμα περνά στα χέρια ολίγων, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται για την τοπική κοινωνία... 

Οι λόγοι πολλοί, αξιοσημείωτοι και σημαντικοί όπως τα ελάχιστα περιθώρια κέρδους και τα εγγενή διαρθρωτικά προβλήματα του πρωτογενούς τομέα παραγωγής. Πρωτίστως, όμως, η έλλειψη κινήτρων και το αβάσταχτα υψηλό κόστος παραγωγής (λιπάσματα, ενέργεια, εφόδια και φάρμακα) σε συνδυασμό με τις συνέπειες του αποκλεισμού των προϊόντων λόγω του πολυετούς εμπάργκο (Ρωσία) από τις παραδοσιακές αγορές. Σε κάθε περίπτωση, κίνητρα τα οποία, σε μεγάλο βαθμό, θα αναζωογονήσουν το ενδιαφέρον των ανθρώπων για την καλλιέργεια και την εκμετάλλευση της γης, θα επαναφέρουν την πίστη των πολιτών στην ιδέα του υγιούς συνεταιρισμού, που πρέπει, φρονώ, να υφίσταται και να λειτουργεί σε παράλληλη πορεία με τον ιδιωτικό τομέα ήτοι εμπόρους και τις βιομηχανίες (στο χωριό μου από ετών λειτουργούν με επιτυχία μια ιδιωτική εταιρία και δύο μεγάλες μεταποιητικές βιομηχανικές μονάδες παραγωγής). Αν μη τι άλλο, θα γίνουν η αιτία να μπουν στην καλλιέργεια νέοι άνθρωποι, άτομα μικρότερης ηλικίας με καινοτόμες γνώσεις και λοιπές άλλες δεξιότητες. Μέχρι τότε ελπίζω σε μια δραστική ανατροπή των υφιστάμενων κοινωνικόοικονομικών δεδομένων, προκειμένου οι αγρότες της αγαπημένης γενέτειράς μου να αποκτήσουν την πολυπόθητη ασφάλεια αλλά και την απαραίτητη προοπτική, ενώ η ευλογημένη γη του χωριού μου τη ζωη που πρέπει να έχει μια εύφορη περιοχή όπως η δική μας...

 

 Χρήστος Κ. Μακρίδης 

*Πολιτικός Επιστήμων

 - Τ. Γεωπόνος - Παιδαγωγός