ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ

Χιλιάδες οικογένειες βιώνουνε τον εφιάλτη της φτώχιας (τα ποσοστά της οποίας
φτάνουν γύρω στο 30%) και της ανεργίας στην καρδιά του χειμώνα.


Για να θεωρηθεί ότι κάποιος είναι φτωχός πρέπει τα εισοδήματα να μην ξεπερνούν το
ποσό των 5.266 ευρώ ετησίως ανά μονοπρόσωπο νοικοκυριό και των 11.059 ευρώ
για νοικοκυριά με δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά ηλικίας κάτω των 14
ετών. Τα 5.266 ευρώ ετησίως του φτωχού, είναι το μηνιάτικο για κάποιες κατηγορίες
μισθωτών και πάλι δεν τους φτάνουν! Τι να πρωτοπληρώσεις? Ενοίκια? Ρεύμα?
Θέρμανση? Διατροφή? Φάρμακα? Δεν αναφέρουμε καν το δικαίωμα σε κάποιες
μικρές απολαύσεις όπως ο καφές που θα έπρεπε να δικαιούται ο καθένας και όμως
είναι όνειρο θερινής νυκτός.
Αν είσαι και άνεργος τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, εύχεσαι να βγει κάποιο
επίδομα μήπως και το πάρεις και επιβιώσεις.
Σε όλα αυτά προστίθεται η τρομερή ακρίβεια που μας μαστίζει και συνεχώς γίνεται
πιο οδυνηρή. Σε λίγο θα πρέπει όλοι να αρχίσουμε να καλλιεργούμε για να τραφούμε
και θα πρέπει να επανέλθουμε στις λάμπες πετρελαίου για φωτισμό γιατί λογαριασμό
ρεύματος πλέον μπορείς να πληρώσεις μόνο αν έχεις κερδίσει στο τζόκερ.
Και σε όλα αυτά πρέπει ο καθένας μας να δείξει το φιλότιμο του και να τα αντέξει
αγόγγυστα!!
Φτάνει πια με δικαιολογίες του τύπου έχουμε μνημόνια, χρωστάμε κτλ.
Θα μπορούσε να γίνει μείωση του ΦΠΑ στα είδη διατροφής, μείωση του ειδικού
φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα, γενναία αύξηση του κατώτατου μισθού, αυστηροί
έλεγχοι στην αγορά για τις τιμές των προϊόντων και επιτέλους να καταργηθεί ο
ΕΝΦΙΑ που ξεκίνησε ως φόρος για μια χρονιά και έμεινε να μας βασανίζει.
Να μην φέρνουμε παραδείγματα ξένες χώρες όποτε συμφέρει για να επιβληθούν
φόροι, αλλά να βλέπουμε και τι μισθούς παίρνουν οι υπόλοιποι ευρωπαίοι.
Να κοπούνε τα παράλογα προνόμια κάποιον και να διανεμηθούν στους ανθρώπους
που δεν μπορούν να επιβιώσουν. Όσον αφορά τους συνταξιούχους δεν μπορεί
κάποιος να δούλευε μια ζωή, να πλήρωνε τις εισφορές του και στο τέλος να τον
κοροϊδεύεις με συντάξεις πείνας που δεν φτάνουν ούτε για τα φάρμακα του.
Έλεος πια! Οι κραυγές αγωνίας, δυσαρέσκειας και απελπισίας μας έρχονται από όλες
τις πλευρές. Στο τέλος δεν θα πεθάνουμε από κορονοϊό αλλά από την απόγνωση!!
Να κάτσουν κάτω οι κυβερνώντες και να βρουν κονδύλια, γιατί όταν θέλουν για άλλα
πράγματα βρίσκουν! Δηλαδή αν δεν κλάψει το μωρό δεν το ταΐζεις? Πρέπει να
παρακαλάμε για τα αυτονόητα? Για τα δεδουλευμένα μας? Για τα δικαιώματα μας?
Όπως λένε να φοβάσαι αυτόν που δεν έχει να χάσει τίποτα και οι περισσότεροι αυτήν
την στιγμή ζούμε αυτήν την κατάσταση στο πετσί μας.

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ