50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ

ΤΟΥ ΑΝΕΣΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ

                                                  

 50 χρόνια πέρασαν από τότε που η Χούντα (1967-1974) έκανε την εμφάνισή της επίσημα, μιας και όλοι γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα πάντα χούντες είχαμε είτε με τον ένα τρόπο, είτε με τον άλλο π.χ. «περάστε δια υπόθεση σας». 

Εμένα η Χούντα με βρήκε σαν πρόεδρο της οργάνωσης ΕΔΗΝ στο Πλατύ Ημαθίας. Με τέσσερα στρατιωτικά τζιπ μπήκανε στο χωριό και σε λίγες ώρες όλοι είχαν  κρυφτεί  και μάλιστα από όλα τα κόμματα.

Εμένα ήρθε στο γραφείο μου η Αστυνομία του χωριού με 10 στρατιώτες και μου ζήτησαν να πάμε στο γραφείο της οργάνωσης και  να κατεβάσω την ταμπέλα. Εγώ αρνήθηκα και τους είπα μάλιστα με αφέλεια ότι περιμένουμε εντολή από τον πρόεδρό μας Γεώργιο Παπανδρέου. Η απάντηση ήταν ότι  θα την κατεβάσουμε εμείς και αυτό έγινε.

Στη συνέχεια με πήγαν στο τμήμα και ο διοικητής ο οποίος ήταν δημοκρατικός μου είπε «Ανέστη αν δεν κάτσεις καλά μάλλον πας για εξορία».

Την επόμενη μέρα πήγα ξανά στο τμήμα και μου είπαν ότι ο Νομάρχης δεν έφυγε ακόμη και ότι μπορούσαν να μου βγάλουνε διαβατήριο για Γερμανία και αυτό έγινε. Μετά από 12 μέρες έφυγα για Γερμανία με μια φίλη μου να με αποχαιρετά.

  Τον αστυνόμο έμαθα αργότερα ότι τον ξήλωσαν και πάντα μου έγραφε στη φυλακή της Αίγινας ότι συνεχώς τον κυνηγούν.

Στην Γερμανία έκανα ότι μπορούσα μιας και ήμουν φιλοξενούμενος του αδελφού μου σαν τουρίστας στο ESSEN και αυτό για 6 μήνες.

 Ζητούσα παραμονή και δεν μου δίνανε ούτε πολιτικό άσυλο, γιατί τότε οι Γερμανοί δεν θέλανε να τα σπάσουν με τη χούντα.

 Στους 6 μήνες 2 αστυνόμοι με οδήγησαν στο σταθμό και μου είπαν έξω από την Γερμανία. Προσπάθησα από άλλα κράτη μπας και γίνει κάτι αλλά άδικα. Έφτασα στη Θεσσαλονίκη το 1968 και μόλις πάτησα στο σταθμό 4 ασφαλίτες με οδήγησαν στο τμήμα, μου αφαίρεσαν το διαβατήριο και μου απαγόρευσαν να ξαναπάω στο Πλατύ.

 Στην Θεσσαλονίκη μετά από μεγάλη περιπέτεια άνοιξα επί της Β.  Όλγας  ένα μαγαζί με ρούχα και είδη ραπτικής μπας και τα καταφέρω να επιζήσω.

Αυτό το μαγαζί σε λίγο έγινε το κέντρο της αντίστασης και κυρίως των φοιτητών  της Κρήτης, λες και όλοι περιμέναμε ότι κάτι το γρήγορο θα γίνει. Τα μεσημέρια  ακούγαμε ειδήσεις από Γερμανία και Γαλλία. Στις 19 Αυγούστου 1969 ένας φίλος φοιτητής της Νομικής 18 ετών Ρούσος Βρανάς, όπου  εδώ και 3 χρόνια στα 62 χρόνια μετά από πολλά βασανιστήρια στην ασφάλεια Θεσσαλονίκης μας έφυγε.

 Ο Ρούσος Βρανάς ήταν ολίγον αμίλητος. Έριξε μια  μολότοφ στα γραφεία του Νάτο επί της Βασιλίσσης Όλγας από τον 8ο όροφο της πολυκατοικίας που έμενε.

 Μετά από 20 λεπτά τον είχαν συλλάβει από μια απροσεξία να ξανά-ανέβει στην πολυκατοικία για να πάρει το πόμολο του μπουκαλιού που το είχε ξεχάσει.

Τα χαράματα στις 4 το πρωί που εγώ έμενα στην ίδια περιοχή μπουκάρανε με 6 αυτόματα όπλα στο σπίτι μας και μας συλλάβανε και ενώ έκαναν έρευνα βρήκαν κάτω από το δικό μου στρώμα 20 μεγάλες αφίσες του Ανδρέα Παπανδρέου και αυτό ήταν, έπιασαν λαβράκι μας είπαν. 

Μαζί με εμάς είχαν πιάσει πάνω από 30 άλλους και ξαδέλφια του Ρούσου Βρανά που έριξε την βόμβα στην Θεσσαλονίκη αλλά και στην Κρήτη, αλλά από ότι αργότερα κατάλαβα όλοι εμένα κατηγόρησαν και αφέθησαν ελεύθεροι και ποιος ξέρει τι υπέγραψαν.

Μείναμε για 2 μήνες στην ασφάλεια της Βαλαωρίτου με κάθε μέρα βασανιστήρια κάπου, κάπου φαγητό και λίγο νερό, το κελί ήταν σκοτεινό και μόλις 1 τετραγωνικό με  τσιμέντο και υγρασία κάτω.

Μετά μας απήγγειλαν κατηγορία και μας οδήγησαν στο μεταγωγών και εκεί μέσα στην βρώμα για άλλους τρεις μήνες μέχρι να δικαστούμε στο έκτακτο στρατοδικείο 3 του Οκτωβρίου του 1969 ημέρα της εκδήλωσης για το θάνατο του Γεώργιου Παπανδρέου.

Αναστασιάδης Ανέστης 3 χρόνια φυλακή και 10 χρόνια στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων, Ρούσος Βρανάς 18 χρόνια και 5 χρόνια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.

Ούτε καταλάβαμε πως μας δικάσανε εγώ είχα μάρτυρα την Χαρουλά Λαμπρίδου και τον Νίκο Γιαννακόπουλο δεξιό πολιτικό από το Πλατύ.

Για δικηγόρους κανένας από την Θεσσαλονίκη δεν θέλησαν να αναλάβουν την υπεράσπιση  μας παρά ένας χουντικός από την Βέροια και αυτός για τον Ρούσο 

Κατόπιν η μάχη των φυλακών στο Επταπύργιο μέσα στην παγωνιά για 3 μήνες, στη συνέχεια φυλακές στην Αίγινα για 2 χρόνια και ξανά Επταπύργιο για ένα χρόνο.

Για την ιστορία των φυλακών πολλά γραφτήκαν και ξανά γράφτηκαν και πολλά ειπώθηκαν. Το θέμα είναι ότι σήμερα μετά από 49 χρόνια  τα παρακλάδια της Χούντας  υπάρχουν και είναι και κόμμα στη βουλή και αυτό είναι το μεγάλο δράμα της τότε αντίστασης στα χρόνια της Χούντας.

Μετά και την οικονομική κρίση που εμείς παλέψαμε σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια και που εγώ μαζί με άλλους από τις φυλακές του 1967-1974 μαζί με τον Ανδρέα Παπαντρέου στα Καστρί  ιδρύσαμε το ΠΑΣΟΚ και δώσαμε ότι μπορούσαμε σε αυτήν την χώρα, ΣΗΜΕΡΑ τολμούν αρκετοί και μάλιστα με θράσος να μας βρίζουν και μάλιστα χυδαία και ότι για όλα φταίμε εμείς και εδώ τελειώνουν όλα.

Αυτά τα λίγα ξανά και ξανά που κάθε χρόνο όσο ζούμε κάτι  γράφουμε απλά για να  θυμίζουμε και να λέμε «Ποτέ ξανά Χούντα»  όπως το ίδιο έλεγαν και αρκετοί πρώην  φυλακισμένοι που  έφυγαν από την ζωή.

Εγώ σε αυτούς αφιερώνω το σημερινό μου σχόλιο για τα 50 χρόνια μετά τη Χούντα και στους πρόσφυγες του πολέμου με αρχιτέκτονες τους Αμερικανούς που ήταν η πατρόνες της Χούντας και στους  Γάλλους του Σαρκοζί. Και όχι μόνο ..

 Αναστασιάδης Ανέστης

Πρώην πολιτικός κρατούμενος έτσι γράφαμε