Να κάνουμε έναν έρανο, βρε αδερφέ

Η κρίση της πανδημίας δεν εξαιρεί κανέναν, σωστά; Το 2020, για παράδειγμα, τη χρονιά της μεγάλης ύφεσης, με εξαίρεση τις φαρμακευτικές και τις πολυεθνικές του διαδικτύου, υποτίθεται ότι, εκτός από τους εργαζόμενους, το μεγαλύτερο μέρος του επιχειρηματικού τομέα, από τη βιομηχανία και το εμπόριο, μέχρι τις μεταφορές και τον τουρισμό, μέτρησε μεγάλες απώλειες.

Σε τζίρους, σε πωλήσεις, σε κέρδη, σε μερίσματα. Εξ ου και τα γενναιόδωρα κράτη, όπως και οι γενναιόδωρες κεντρικές τράπεζες, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, φυσικά και στην Ελλάδα, τους συμπεριέλαβαν στα μέτρα στήριξης.

Μαθαίνουμε ότι υπάρχει μια ομάδα αναξιοπαθούντων που έχει μείνει εκτός του φιλόστοργου κρατικού ταμείου. Οι επικεφαλής των εισηγμένων στο ελληνικό χρηματιστήριο επιχειρήσεων, οι CEO, οι διευθύνοντες σύμβουλοι και οι εκτελεστικοί πρόεδροι, έπεσαν κι αυτοί θύματα της κρίσης. Στη διάρκεια του 2020, μειώθηκαν οι αποδοχές τους, ιδιαίτερα οι μεταβλητές, τα μπόνους. Μάλιστα, η μέση συνολική αμοιβή των επικεφαλής 25 εταιρειών υψηλής κεφαλαιοποίησης έπεσε από 1,1 εκατ. ευρώ το 2019 σε μόλις 986.000. Οι μισοί από τους διευθύνοντες συμβούλους των εισηγμένων της υψηλής κεφαλαιοποίησης χρειάστηκε να τα κουτσοβολέψουν με μόλις 571.000, από 612.000 το 2019. Ξέρετε τι είναι να χάνεις 40.000 ετήσιο εισόδημα;

Προφανώς δεν ξέρετε, γιατί αυτά τα νούμερα ακούγονται εξωπραγματικά. Κι ας ωχριούν μπροστά στα 300 δισ. δολάρια περιουσίας του Μασκ ή τα 200 δισ. του Μπέζος. Αλλά δείτε το κι απ’ τη μεριά τους. Γιατί, μπορεί ένας Έλληνας CEO να παίρνει 80 φορές το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, 87 φορές τη μέση σύνταξη και 100 φορές τον ελληνικό κατώτατο μισθό, αλλά η απώλεια των μπόνους του δεν σας κάνει πλουσιότερους, σωστά; Οπότε, αφού το ανάλγητο κράτος δεν έχει στέρξει, γιατί δεν κάνουμε έναν έρανο για την αποκατάσταση της αδικίας;

Πηγή: efsyn.gr