Κόμμα υποτελών η σημερινή ΝΔ: Οι δουλοπρεπείς υπουργοί και η σιωπή των αμνών!

Κανείς δεν σήκωσε ως τώρα από ανάστημά του - ως πολιτικό μέγεθος. Ούτε καν όσοι έχουν «επισυνδεθεί»…

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξαν ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες. Ισχυρότερες από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ασφαλώς. Κανείς δεν μπόρεσε από το κόμματά τους να τους υπερβεί - και ούτε θα μπορέσει.

Και οι δυο καθοδηγούσαν τις κυβερνήσεις τους με πυγμή και αυστηρότητα - κάνοντας χρήση των προνομίων που τους δίνει το Σύνταγμα έναντι των υπουργών. Η ιστορία κατέγραψε τα ξεσπάσματα - μετά «γαλλικών» - του Καραμανλή. Ο Παπανδρέου ήταν ευγενέστερος, αλλά είναι γνωστή η περίφημη φράση του «πάρε τα μολύβια σου και φύγε τώρα».

Και οι δυο ηγέτες όμως, είχαν ταυτόχρονα σεβασμό στους βουλευτές τους - και κυρίως στα μέλη του υπουργικού Συμβουλίου τους. Αναγνώριζαν την πολιτική τους οντότητα.

Advertisement

Ποτέ δεν επέτρεπαν σε μετακλητούς υπάλληλους, ή εξωκοινοβουλευτικούς, να τους δώσουν εντολές. Και πρωτίστως ποτέ δεν τους στέρησαν το σημαντικότερο δικαίωμα που έχει ένας υπουργός: τη νομοθετική πρωτοβουλία.

Οι νόμοι ήταν έργο των υπουργών, στο πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής. Απεικόνιζαν την προσωπική τους πολιτική αντίληψη για ότι νομοθετούσαν. Έβαζαν τη σφραγίδα τους. Όπως τη σφραγίδα τους είχε και η διοίκηση του υπουργείου τους - καλή ή κακή.

Αλλά και υπουργοί της εποχής Καραμανλή και Παπανδρέου, ήταν πολιτικοί με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Όταν υπήρχε διαφωνία τους με τον Πρωθυπουργό ή όταν αισθάνονταν ότι μειώνονται, ή παρακάμπτονται, κατέθεταν την παραίτησή τους.

Δεν δέχονταν εντολές που παραβίαζαν τη συνείδησή τους - πολύ περισσότερο από κατωτέρους τους. Όπως είχε πει ο Σημίτης: «Οι υπουργοί δεν είναι υπάλληλοι».

Επί των ημερών του Κυριάκου Μητσοτάκη η ιδιότητα του υπουργού γίνεται όλο και περισσότερο ιδιότητα δούλου. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Παρ’ ότι κατά το Σύνταγμα μαζί με τον Πρωθυπουργό «αποτελούν την κυβέρνηση».

Ούτε κλητήρα δεν μπορούν να διορίσουν στο υπουργείο τους αν δεν εγκριθεί από το Μέγαρο Μάξιμου. Τα νομοσχέδια κατασκευάζονται - κατά τις Μητσοτακικές ανάγκες - από τρίτους και εγκρίνονται από τους «εποπτεύοντες», που ελέγχουν κάθε κίνηση των υπουργών.

Ο Σκέρτσος, ο Γεραπετρίτης και ο Δημητριάδης πριν, ο Σκέρτσος, ο Παπασταύρου και ο Μπρατάκος τώρα. Όταν τον έλεγχο δεν αναλαμβάνουν απλοί υπάλληλοι, ως «συνεργάτες» του Πρωθυπουργού, όπως πχ ο Πατέλης και άλλοι «ομοβαθμοί» του.

Στους υπουργούς φτάνουν έτοιμα για να τα υπογράψουν, να τα καταθέσουν και να τα υπερασπιστούν στη Βουλή. Δεν είναι έργα των χειρών τους…

Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν είναι υπουργοί με την έννοια του αυτοτελούς πολιτικού προσώπου που μετέχει στην Εκτελεστική εξουσία. Είναι παρατρεχάμενοι της πρωθυπουργικής αυλής και της πρωθυπουργικής οικογένειας ενίοτε.

Πχ η Μενδώνη έπαιρνε οδηγίες και… ιδέες από τη σύζυγο του Πρωθυπουργού, για το Εθνικό Μουσείο και ο Άδωνις τη δεχόταν στο υπουργείο να συζητήσουν για την… οικοτεχνία! Στο υπουργείο Εξωτερικών επί Δένδια έκανε τις τοποθετήσεις η Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, νυν υφυπουργός και τότε διπλωματική σύμβουλος. Ο Χατζηδάκης παρέμενε υπουργός, εν γνώσει του ότι η ΕΥΠ υπό την πρωθυπουργική επήρεια τον άκουγε νυχθημερόν.

Ο Μητσοτάκης αντιμετωπίζει όσους βάζει στο υπουργικό συμβούλιο ως υποτακτικούς και εντολοδόχους. Τυφλά εκτελεστικά όργανα χωρίς δικαίωμα λόγου - πόσο μάλλον αντίλογου.

Πρακτικά τους φέρεται σαν αστραπής και τους υπαγορεύει ως και την τελευταία τους κίνηση. Τους φυτεύει στα υπουργεία δικούς του ανθρώπους, είτε ως υφυπουργούς, είτε ως γραμματείς και φαρισαίους. Ουδείς έχει αρνηθεί την υποταγή, επιλέγοντας την παραίτηση - ακόμη και όταν εμφανώς τον μειώνει.

Ποτέ πολιτικό σώμα όπως το υπουργικό Συμβούλιο δεν έχει μετατραπεί σε λόχο υποτελών στον Πρωθυπουργό αλλά κα από τους «ανθρώπους» του. Δικαίωμα διαφωνίας δεν αναγνωρίζεται. Όποιος έχει άλλη γνώμη για το χαρτοφυλάκιό του δεν εκδιώκεται απλώς - κάτι απολύτως συνταγματικό αφού ο υπουργός πρέπει να έχει την εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού - αλλά πειθαναγκάζεται να σιωπήσει. Υπουργοί άλλα πιστεύουν και άλλα υπογράφουν δουλοπρεπώς. Κανείς δεν σηκώθηκε να φύγει για να διασώσει την πολιτική του αξιοπρέπεια.

Εκδήλωση αυτού του φαινομένου είναι και η περίπτωση του απερχόμενου περιφερειάρχη Γ. Πατούλη. Του αφαιρέθηκε το χρίσμα για ασήμαντη αφορμή - κατά τη δική του αξιολόγηση - και ο Πρωθυπουργός τον εμφάνισε - ταπεινωτικά: χωρίς να τον αναφέρει - ως σύμφωνο και ο ίδιος το επιβεβαίωσε. Όπως έκανε άλλωστε και ο Μηταράκης. «Κερατάς και δαρμένος» λέει η παροιμία.

Η υποτέλεια και η σιωπή των αμνών που έχουν επιβάλει στη ΝΔ την έχουν μετατρέψει σε κόμμα με ησυχία νεκροταφείου και οδηγούν την κυβέρνηση σε πλήρη ακινησία. Κανείς δεν σήκωσε ως τώρα από ανάστημά του - ως πολιτικό μέγεθος. Ούτε καν όσοι έχουν «επισυνδεθεί»…

Υπουργός παρακολουθούμενος σημαίνει και εκβιασμένος. Και υπουργός υπό εκβιασμό δεν νοείται: αυτοκτονεί. Πόσο μάλλον στρατηγός…