Τα αναγκαία πλατύσκαλα

Γράφει ο

 Κώστας Δανάς , 

ιατρός

Αιώνες τώρα οι άνθρωποι, από την αυγή της εμφάνισής τους στην γη, προχωρούσαν με διαλείμματα, στάσεις και ξαποστάματα. Λίγο η συμμόρφωση με τις εποχές του χρόνου που έκαναν

να εναλλάσσονται  οι ρυθμοί της ζωής, λίγο οι αποστάσεις που υποχρέωναν σε αναμονή κατάλληλου καιρού, ακόμη και οι θεομηνίες και οι λιμοί, δημιουργούσαν ένα περιβάλλον όπου ήταν αναγκαίο από καιρού εις καιρόν να βραδύνουν ή να σταματούν τους ρυθμούς της ζωής τους, για να κοιτάξουν μέσα τους και γύρω τους, ν’ αφουγκρασθούν την φωνή την δική τους και των άλλων, να μηρυκάσουν τις επιτυχίες και τα πάθη τους, και σοφότεροι να συνεχίζουν την ζήση τους.

Αυτά τα πλατύσκαλα της ζωής, ήταν τελικά όχι πια διαλείμματα, αλλά συστατικά στοιχεία της μέθεξης της ζωής! Κάτι σαν τα ξέφωτα στα δάση για τους ξυλοκόπους και τους κυνηγούς, ή σαν τις οάσεις στην έρημο.

Αυτά τα σκαλοπάτια τα αναγκαία δεν υπάρχουν πια, τουλάχιστον στις κοινωνίες του πολιτισμένου κόσμου. Κυριαρχεί ο δρόμος της συνεχούς ανάβασης, της ανηφορικής πορείας χωρίς πλατύσκαλο, ξέφωτα, ή οάσεις. Κανείς πια δεν διανοείται να διαθέσει χρόνο για να μείνει για λίγο στις εξελίξεις της επιστήμης και της  τεχνικής, για να τις αφομοιώσει και να τις απορρίψει, ή απλά να τις συνηθίσει. Η μια εξέλιξη επικάθεται της άλλης σαν τα νέα βιβλία στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, χωρίς διαλείμματα του νου και του χρόνου. Μια πορεία έξω από τους βιολογικούς ρυθμούς του σώματος και της ψυχής, όπου ο χρόνος αποκτά νόημα μόνον όταν η πορεία είναι ανηφορική και συνεχής. Ο χρόνος αφομοίωσης και της περισυλλογής θεωρείται χρόνος άχρηστος, ή κενός.

Αυτό βέβαια που συμβαίνει στην κοινωνία είναι αντανάκλαση εκείνου που συμβαίνει στον καθένα. Στο βωμό της αποτελεσματικότητας χτίσαμε και τις τελευταίες οάσεις, μπαζώσαμε τα τελευταία μας ξέφωτα και στο τέλος καταργήσαμε και τα πλατύσκαλα. Βασίζουμε χωρίς σταματημό διαρκώς όχι μόνο την μέρα, αλλά και την νύχτα, για να προλάβουμε  την κορυφή που δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό μας. Και μετά απορούμε που τυφλοί και αποκαμωμένοι πέφτουμε στις χαράδρες.

Τα πλατύσκαλα, τα αναγκαία ξαποστάματα της πορείας, της αποτίμησης, της αφομοίωσης και της διόρθωσης. Ακόμη και της αναμονής, για να ’ρθούν  και οι άλλοι, οι βραδυπορούντες και να προχωρήσουμε όλοι μαζί προς τα μπρος. Τα πλατύσκαλα, ως χώροι διαλογισμού και ανάπλασης κυττάρων και νου. Μήτρες συνάντησης του καθενός με τον εαυτό του και με τους άλλους. Αλώνια του καρπού, αλώνια του τοκετού, αλώνια της γέννησης της νέας ζωής! Της ζωής των Ανθρώπων!!!

Πολλές φορές διώχνουμε την κούρασή μας και την θεωρούμε παράταιρη με την απόλαυση της θέας από μια βουνοκορφή. Μετά απορούμε, που χάθηκε η απόλαυση, όταν ξεγελάσαμε τον ιδρώτα και τον χρόνο μας, με σύμμαχο το αυτοκίνητο. Και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ο ιδρώτας μας  είναι, τα δάκρυα της ψυχής μας! Και δεν δίνουμε σημασία για κείνα που χάσαμε. Εκείνα που δέσανε και θρέψανε αισθήσεις, συγκινήσεις και μνήμες. Που διακριτικά παίρνουνε το πανωφόρι τους και φεύγουν! Τουλάχιστον να ξέραμε να τα ξεπροβοδίζουμε, όπως τα δικά μας πρόσωπα, που ετοιμάζονται για το τελευταίο τους ταξίδι. Βέβαια φτάνει η στιγμή για όλα τα πρόσωπα, ή πράγματα που ερχόμαστε  σε επαφή μαζί τους, να είναι η τελευταία. Το τελευταίο άγγιγμα σώματος, ή βλέμματος. Η τελευταία μετάγγιση, και τότε το μόνο που θα επέμενε ίσως, είναι να ψιθυρίσει ο καθένας μέσα του:

«Πόσο θα ‘θελα να γνώριζα τούτες τις στιγμές,

να μην προσπεράσω βιαστικός, αλλά να σταθώ,

 όπως  στεκόμαστε πάνω από έναν τάφο έχοντας

αφήσει μόλις στην ράχη του, λίγα λουλούδια και

λίγη σιωπή…..» 

                                     Κώστας Δανάς, ιατρός.