ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΩΣ ΟΠΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙ-ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Ημέρα μνήμης δεν σημαίνει ημέρα συναισθηματικής απλώς εκτόνωσης. Θρηνούμε τη δολοφονία 353.000 Ελλήνων από τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις του τουρκικού κράτους, στα πλαίσια κεντρικής πολιτικής απόφασης και μεθοδικά σχεδιασμένης στρατηγικής. Ἡ οδύνη είναι ανεξάλειπτη και αφόρητη, αλλά μόνη ἡ οδύνη μένει πάντοτε άγονη.

Έχει  νόημα να διασώζουμε τη μνήμη της  Γενοκτονίας των Ελλήνων του  Πόντου, αν ἡ εγρήγορση μας είναι  ιστορικά γόνιμη. Αν δηλαδή έχει έμπρακτες  συνέπειες πού εγγυώνται για  το μέλλον τον αυτοσεβασμό μας  και τη συλλογική μας αξιοπρέπεια. Τουλάχιστον, να μην συνεργήσουμε να απαλειφθούν από την πανανθρώπινη συνείδηση τα όρια ανάμεσα στον πολιτισμό και στη βαρβαρότητα, στην ανθρωπιά και στην κτηνωδία.

Στον  Πόντο άνθισε, για εικοσιοκτώ ολόκληρους αιώνες, ένας πολιτισμός— όχι ἡ φυλή απλώς ἤ το γένος των Ελλήνων. Ὁ ίδιος εκείνος πολιτισμός πού κόμισε στην ανθρωπότητα την έκπληξη, για πρώτη φορά, της κριτικής σκέψης, δηλαδή τη βάση της επιστήμης και της έρευνας . Κόμισε, για πρώτη φορά, την εκδοχή της συλλογικότητας ως κοινού αθλήματος προκειμένου να «αληθεύει» ὁ βίος, του αθλήματος της πολιτικής. Δίχως αυτό τον πολιτισμό ἡ ζωή των ανθρώπων σήμερα, σε καθολική κλίμακα, θα ήταν άλλη. Ἡ Γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού στοιχειοθετεί, πρωταρχικά, έγκλημα απέναντι σε έναν πολιτισμό με πανανθρώπινη εμβέλεια

Τιμούμε τη μνήμη του μαρτυρικού ποντιακού  Ελληνισμού στο ποσοστό πού διασώζουμε την επίγνωση της πρότασης πολιτισμού πού ενσάρκωνε. , ὁ Ελληνισμός του Πόντου είχε κατορθώσει επιτεύγματα πού σήμερα μόνο θαυμάζουμε οἱ κατά υπηκοότητα Έλληνες, όντας ανίκανοι να τα πραγματώσουμε. Αφομοίωναν στις δικές τους ανάγκες και στους δικούς τους στόχους θησαυρίσματα αλλότριων πολιτισμών —δεν αλλοτριώθηκε όμως τότε ἡ ελληνική αυτοσυνειδησία και ετερότητα από τέτοιες προσλήψεις.

Ἡ αλλοτρίωση κυριάρχησε μόνο στο ελλαδικό κρατίδιο, όπου ἡ ελληνικότητα βιώθηκε (και βιώνεται) σαν εξουθενωτική μειονεξία, ἀφού μιά ξιπασμένη διανόηση πότισε (και ποτίζει) αυτόν τον λαό, ως το μεδούλι, με τη βεβαιότητα ότι είναι δεύτερος, καθυστερημένος, υπανάπτυκτος σε σύγκριση με τα «πεφωτισμένα έθνη της Εσπερίας» και να ξεπουλιέται σήμερα η ιστορία μας δείχνοντας απόλυτό ραγιαδισμό ακόμα και στο ψευδεπίγραφο κράτος των Σκοπίων.

Θρηνούμε  για τη Γενοκτονία των Ελλήνων  του Πόντου αλλά δεν υιοθετούμε τον ρόλο του θύματος —θα ήταν ἡ εύκολη λύση φυγής από τις  ιστορικές προκλήσεις. Κάθε ετήσια σύναξη στη μνήμη του ποντιακού ολοκαυτώματος οφείλει να διαδηλώνει ανυποχώρητη εμμονή στην αυτοσυνείδητη ελληνικότητα πού σάρκωσε ὁ ποντιακός Ελληνισμός. Ελληνικότητα όχι συναισθηματική, ιδεολογική και ρητορική, όχι φτήνια δημαγωγίας και εθνικιστικής καπηλείας. Εμμονή στην ταυτότητα πολιτισμού των Ελλήνων. Δηλαδή, στη διαχρονική ενότητα της ελληνικής γλώσσας. Στην πρωτογενή ελληνική ταυτότητα της πολιτικής ως κοινού αθλήματος σχέσεων κοινωνίας, και όχι μέσο ατομικού και οικογενειακού πλουτισμού, όπως τελευταία παρατηρούμε ως θεατές, τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και στον πανελλήνιο πολιτικό στίβο της υπόδουλης πλέον χώρας μας.

Με εκτίμηση

Ιωάννης Καλαϊτζίδης

Μέλος της συντονιστικής επιτροπής του πανελλήνιου πατριωτικού κινήματος

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ

Υ.Γ ΌΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΚΕΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΣΤΙΣ 15-6 2018)