Ο Βαξεβάνης και το καθεστώς της μούγγας...

 

Ενας τραμπούκος ονόματι Μιχάλης Στασινόπουλος επιτίθεται στον δημοσιογράφο Κώστα Βαξεβάνη και την οικογένειά του, μπροστά σε δεκάδες μάρτυρες. Δεν πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ούτε για κτηματικές διαφορές, ούτε για κάποια αδιευκρίνιστης αιτίας βεντέτα. Πεντακάθαρα τα κίνητρα. Ο δημοσιογράφος δημοσίευσε πριν χρόνια τη λίστα Λαγκάρντ, στη λίστα ήταν ο δράστης, και τώρα που τον βρήκε μπροστά του αποφάσισε «να του δώσει ένα μάθημα». Του επιτέθηκε λοιπόν φραστικά με τον πιο χυδαίο τρόπο, τρομοκράτησε το ανήλικο παιδί του, γρονθοκόπησε την πεθερά του και την έστειλε στο νοσοκομείο...

Προσέξτε τώρα. Το θέμα δεν είναι μόνο η ασφάλεια του Βαξεβάνη και της οικογένειάς του, που κι αυτό δεν είναι καθόλου αδιάφορο. Είναι η προστασία της ελευθερίας του δημοσιογράφου και της δημοσιογραφίας. Είναι το είδος της Δημοκρατίας μας. Εξ ου και έσπευσαν αμέσως να καταδικάσουν με ανακοινώσεις τους το γεγονός οι Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, το Διεθνές Ινστιτούτο Τύπου, η ΕΣΗΕΑ και βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Και ποιος, παρακαλώ, κάνει την πάπια, το παγώνι, τον επίβουλο παρατηρητή της επίθεσης; Η Ν.Δ.. Η κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός. Οι αρμόδιοι υπουργοί. Και, ω του θαύματος, ο Νίκος Ανδρουλάκης.

Για τον τελευταίο δεν έχει να σχολιάσει κανείς τίποτε - τόσος είναι. Αλλά για την κυβέρνηση και τους αρμόδιους υπουργούς η σιωπή μυρίζει άσχημα. Διότι, όταν θεσμοί και πρόσωπα που τους υπηρετούν σωπαίνουν μπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός, τότε ούτε λίγο ούτε πολύ μυρίζει ανθρώπινο κρέας. Μυρίζει συγκατάνευση ή, ακόμα χειρότερα, υποκίνηση σε πράξεις βίας εναντίων όσων δεν συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις. Και αν υπολογίσουμε τις απόπειρες δολοφονίας του Βαξεβάνη με δράστη τον πρωθυπουργό, τις επιθέσεις κάθε είδους εναντίον του, τη «στοχοποίησή» του από τους μηχανισμούς του καθεστώτος, τότε μυρίζει συνενοχή.

Αλλά τίποτε δεν πρέπει να μας κάνει πλέον εντύπωση. Η κυβέρνησης της μούγγας, η κοινωνία της μούγγας, η δημοσιογραφία της μούγγας, το καθεστώς της μούγγας, είναι εδώ. Οι Βαξεβάνηδες καλά θα κάνουν να προσέχουν τι και για ποιον γράφουν. Γιατί προσεγγίζουμε με ταχύτητα το ιδεώδες του Όργουελ: Το παρελθόν διαγράφηκε, η διαγραφή ξεχάστηκε, το ψέμα έγινε αλήθεια. Κι όποιος δεν το αποδέχεται θα υποστεί τα επίχειρα εν μέσω μούγγας…

Θανασης Καρτερός

Η ΑΥΓΗ