Κάποτε στην Γλώσσαν
εβουττούσαμεν για τον σταυρόν
Στο βάθος η Καμήλα
ένας βράχος τρία επί τρία μέτρα
φαντάζει σαν μάτι του Θεού στο πέλαγος
μια αγκαλιά ο κόλπος όλος
τον κουβαλούμε χρόνια μέσα μας.
Μια πέτρα ξερή και όμως
όνειρο του κάθε παιδιού ήταν
μόλις μεγαλώσει να κολυμπήσει
μέχρι εκεί, από το Αλάσια
η πιο κοντινή απόσταση ένα μίλι.
Τα βράδια η ψυχή μου γαληνεύει
να ονειρεύομαι ότι πατώ στην καμπούρα της
μα κάποια πρωινά ξυπνώ λαχανιασμένος
στην προσπάθεια μου να γυρίσω πίσω
αφού παλεύω όλη νύχτα με άγρια κύματα
με την σύζυγό μου να με ξυπνά όταν παραμιλώ
" όι όι αφήστε με να πάω έσσω μου! "
και με καθησυχάζει, "πάλι την Αμμόχωστο; "
Εκεί στην Καμήλα αποθέτουμε τα όνειρα μας
μήπως ξαναγεννηθούμε σε κάποια άλλη ζωή.
Θα την αναστήσουμε την πόλη μας!
6-1-25. Ρηγίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου