Κυριάκος Μητσοτάκης: Σπουδή

 

 

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

 Σε περιόδους κρίσεων σπουδαίοι πολιτικοί άνδρες υπερασπίσθηκαν την Ελλάδα στο διεθνή χώρο. Κανείς δεν το έκανε παριστάνοντας τον σημαιοφόρο άλλων.

Ελλάς – Ρωσία συνεργασία. Το ξεκίνησε στη δεκαετία του 1970 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, σε περίοδο σκληρού πλανητικού διπολισμού - συμπληρωματικά με το δόγμα «ανήκουμε στη Δύση».

Το υπερασπίσθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αρνούμενος να συνταχθεί με τους δυτικούς στην Πολωνία και την κατάρριψη του κορεατικού «Τζάμπο».

Το συνέχισαν οι περισσότερες κυβερνήσεις με διακυμάνσεις.

Ο νεότερος Καραμανλής έφτασε, διορατικά, ως τη στρατηγική αναβάθμιση των ελληνο-ρωσικών σχέσεων - χωρίς να ζητάει άδεια των Αμερικάνων.

Επί μισό αιώνα σχεδόν στον άξονα Αθήνας-Μόσχας διαμορφώθηκε ένα πλέγμα σχέσεων με αμοιβαίο συμφέρον.

Για την Ελλάδα η μετα-σοβιετική Ρωσία είναι φιλική χώρα και ισχυρός οικονομικός εταίρος.

Αυτή η σχέση κινδύνευσε κάποιες φορές, λόγω γεωπολιτικών αναταράξεων που αφορούσαν και τις δύο χώρες.

Από ελληνικής πλευράς άντεξε γιατί οι πολιτικές ηγεσίες της, στις φάσεις των κρίσεων, είχαν πολυδιάστατη πολιτική:

Τηρούσαν τους κανόνες ένταξης σε υπερεθνικούς οργανισμούς, χωρίς να δημιουργούν ρήγματα στις άλλες συμμαχίες της.

Δεν νοείται η ουκρανική κρίση να μετατρέψει την ελληνορωσική συνεργασία, σε αμοιβαία εχθρότητα.

Αυτός ο κίνδυνος υποβόσκει σε αψυχολόγητους και ερασιτεχνικούς κυβερνητικούς χειρισμούς.

Η καταδίκη της ρωσικής εισβολής και η επιμονή στην πάγια ελληνική θέση για το απαραβίαστο των συνόρων είναι αδιαπραγμάτευτα.

Αλλά υπάρχει μια λεπτή γραμμή: δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως επαρκής λόγος ακύρωσης των παραδοσιακών σχέσεων με τη Μόσχα.

Ο τόνος των δημόσιων τοποθετήσεων και η σπουδή του Πρωθυπουργού αποπνέουν αυτή τη διάθεση.

Επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του, σε άλλες περιπτώσεις εξωτερικής πολιτικής, παρακάμπτει τις ψύχραιμες αναλύσεις της ελληνικής διπλωματίας και διαμορφώνει τοποθετήσεις της χώρας με δικά του κριτήρια

Εμφανίζεται ως επισπεύδων για κοινές δράσεις ΝΑΤΟ-Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της Ρωσίας, κατά τρόπο που τον εντάσσει στις επιδιώξεις των Αμερικανών, που διαπραγματεύονται τις νέες ισορροπίες τους με τον Πούτιν, στις πλάτες της Ευρώπης.

Όσο η Ελλάδα δεν νοείται να αποκλίνει από τη βασική ευρωπαϊκή πολιτική- όσο μπορεί να έχει νόημα ο όρος - και από την στάση του ΝΑΤΟ, άλλο τόσο δεν έχει λόγο να παριστάνει, με περιαυτολογίες , το πιονέρο της Αμερικής σε αντιρωσικό μένος.

Η διπλωματία ασκείται με βάση συμφέροντα και όχι μικρομεγαλισμούς, όσων χειρίζονται τις διεθνείς υποθέσεις της χώρας σε κρίσιμες περιόδους.

Ο Μητσοτάκης εκπροσωπεί μια μικρή προς μεσαία χώρα και ο ρόλος του αρχίζει και τελειώνει εκεί.

Οφείλει να συντάσσεται με τους συμμάχους και εταίρους της Ελλάδας, χωρίς όμως να τη βάζει σε ράγες που την απομακρύνουν από διαχρονικούς δεσμούς με χώρες και λαούς.

Ο Πούτιν και οι αυθαιρεσίες του συγκρούονται με τις αρχές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Όχι η Ρωσία και οι πολίτες της.

Σε περιόδους κρίσεων σπουδαίοι πολιτικοί άνδρες υπερασπίσθηκαν την Ελλάδα στο διεθνή χώρο.

Κανείς δεν το έκανε παριστάνοντας τον σημαιοφόρο άλλων. 

Πηγή: ieidiseis.gr