Η φασιστική αγριότητα πάνω από την πόλη...

Ημέρα ντροπής για τη Θεσσαλονίκη. Το τυφλό μίσος, ο νόμος του Λίντς, το παρασυρμένο πλήθος που μετατρέπεται σε φασιστικό όχλο έγραψαν μαύρη σελίδα στην ιστορία της πόλης.

Ανέσυραν τους

χειρότερους εφιάλτες και τις μελανότερες σελίδες με «αγανακτισμένους» ακροδεξιούς να καθυβρίζουν και να βιαιοπραγούν ανενόχλητοι εναντίον του δημάρχου της πόλης ενώ οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν τα γεγονότα λες και δεν συνέβαινε τίποτα.

Μαινόμενοι ακροδεξιοί, με υβρεολόγιο που εκκινούσε από σιχαμερά σχόλια για τη διοργάνωση του Radikal Pride και συνέχιζε με συνθήματα ακροδεξιάς κοπής για το Μακεδονικό, έδωσαν τον ρυθμό. Κι έτσι σάρωσε η φασιστική βία καλυμμένη πίσω από ποντιακές φορεσιές.  

Και είναι πρώτοι οι Πόντιοι, όσοι αναθυμούνται τουλάχιστον πως βίωσαν οι προπάτορές τους την ακροδεξιά βία και αγριότητα, όταν είχαν έρθει πρόσφυγες στη Μακεδονία, οι οποίοι θα πρέπει να πατάξουν χωρίς δεύτερες σκέψεις ή μασημένες κουβέντες το φασιστικό φίδι.
Διότι, ποιος μπορεί άραγε να αρνηθεί ότι το λιντσάρισμα που αποπειράθηκε η φασιστική αγέλη, «ποτίστηκε» από το ακατάσχετο ακροδεξιό υβρεολόγιο εναντίον του δημάρχου στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;

Ποιος, και τι να πει, για τα μισόλογα καταδίκης που είχαν ακουστεί τότε και ήταν του στυλ: «Εντάξει ρε παιδιά, είχε προκαλέσει κι αυτός με τις δηλώσεις του, ήταν και πολλοί εκεί μαζεμένοι, πες ο ένας, πες ο άλλος, φτιάχτηκε ένα κλίμα, είπαμε μια κουβέντα παραπάνω, μην τα παίρνετε όλα πολύ στα σοβαρά».

Μισές κουβέντες περί «καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται» δεν λένε τίποτα. Τα πράγματα θα πρέπει να ειπωθούν με τα ονόματά τους. Με τα ίδια ονόματα, αυτών που πρέπει να εντοπίσουν οι αρχές, δεν είναι δα και δύσκολο, τούτους τους ακροδεξιούς παλικαράδες που κρύβονται στο πλήθος και καλυπτόμενοι θέλουν να το αντιπροσωπεύουν κιόλας.

Ήταν θλιβερό και ντροπιαστικό ότι μια ολόκληρη εκδήλωση με τόσους ανθρώπους παρακολούθησε αμέτοχη την επίθεση εναντίον του Γιάννη Μπουτάρη, τον οποίο υπερασπιζόταν ένας αστυνομικός συνοδός και η πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Καλυψώ Γούλα.

Τα ερωτήματα -γιατί αφέθηκε μπροστά στη λύσσα των ακροδεξιών μόνος ο δήμαρχος, πού ήταν η αστυνομία, τι έκαναν και γιατί δεν έκαναν απολύτως τίποτα οι πολιτικοί και δημοτικοί «άρχοντες» που ήταν παρόντες (λες και σιγοντάριζαν από μέσα τους την αβυσσαλέα μνησικακία, κάτι σαν να σκεφτόταν «ήθελες και τα 'παθες»), τι έκαναν οι διοργανωτές για να αποτρέψουν είκοσι, τριάντα άτομα να δημιουργήσουν τα επεισόδια ή ποιοι, πώς και αν παρασύρθηκαν- ζητούν απάντηση. Σήμερα κιόλας.

 Απόστολος Λυκεσάς