Γράφει ο Ρηγίνος
Καρπασία Πενταδάχτυλο Μεσαορία
ότι της νύχτες τούτες μακριά σου έσκαβα μέσα στον ύπνο μου
την αυλή μου, την αμμουδιά μου, το χωράφι μου
γιατί τούτη την γη δεν την ορίζω
παλεύω ψάχνω αγωνιώ σαν Προμηθέας
που κλέβει την φωτιά σε ξένο τόπο
η κατάρα του πρόσφυγα δεσμώτη που δεν μπορεί να ριζώσει
ουσιαστικά επαναλαμβανόμαστε με καινούργιες λέξεις,
καινούργιες προτάσεις, ιδεολογίες και πείσματα
είναι που επιμένουμε να ζούμε με όποιο κόστος
με τα φαιδρά και τα αστεία μας τον πόνο και την μοναξιά μας
ουσιαστικά επαναλαμβανόμαστε με τα ίδια ψυχαναγκαστικά όνειρα
να γυρεύουν την κάθαρσή μας, την αγαλλίαση μας
κάθε βράδυ για 47 ολόκληρα χρόνια
η ίδια η αγωνία των πρωτόπλαστων να ξαναμπούν στον παράδεισο
πόσες φορές σε αγνάντεψα κολυμπώντας στη θάλασσα του Πρωταρά
πόσες φορές κουράστηκαν τα μάτια μου προσπαθώντας
να δω με τα κιάλια από την Δερύνεια ένα σημάδι,
ένα κλαδί ξερό της αυλής μου ανάμεσα στο υδραγωγείο,
το σχολείο του Σταυρού, το Μάρκος hotel
και τα ψηλά κυπαρίσσια του νεκροταφείου
κάπου εκεί ανάμεσα ξαναζωντανεύουν οι μνήμες, η γειτονιά μας
κάθε βράδυ για 47 ολόκληρα χρόνια ουσιαστικά επαναλαμβανόμαστε
με τα ίδια δάκρυα τα ίδια ποιήματα κι εσύ είσαι εκεί
μας περιμένεις, σημάδι ανεξίτηλο η ψυχή μας
ούτε που ζεις ούτε και πεθαίνεις, με τον επιτάφιο να περιφέρεται
στις οδούς Δημοκρατίας, Κέννεντυ, Λουμούμπα και Πλούτωνος
κι εσύ επιμένεις να τα βαφτίζεις όλα ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ
και το χτένι σου γεμάτο κοχύλια από την χρυσή ακρογιαλιά σου.
Σητεία 1995 Ρηγίνος
(τα χρόνια πέρασαν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου