Τρίτη 8 Μαρτίου 2022

Γιώργος Λακόπουλος: Η ρωσο-ουκρανική κρίση και οι ελληνο-ευρωπαϊκές αυταπάτες Μητσοτάκη

Γιώργος Λακόπουλος

 

 

Πάει για πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου;

Κανένας από τους στόχους του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν δείχνει να ευοδώνεται. Αυτό μόνο καλό δεν είναι για την Ελλάδα, το μέλλον της οποίας ανέλαβε να διαμορφώσει …προσωπικά και αυθαίρετα

 Με την αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία, κατάργησε τον υπουργό Εξωτερικών- και μαζί την ελληνική εξωτερική πολιτική δεκαετιών-το υπουργικό Συμβούλιο, τη Βουλή, το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, την συναίνεση.

Για να βρεθεί στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», να «διασφαλίσει αλληλεγγύη, δίνοντας αλληλεγγύη», να συνεχίσει τη «διπλωματική απομόνωση του Ερντογάν» και να επωφεληθεί στην Ευρώπη και στην Αμερικής ως «δεδομένος».

Κανένας από τους στόχους του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν δείχνει να ευοδώνεται. Αυτό μόνο καλό δεν είναι για την Ελλάδα, το μέλλον της οποίας ανέλαβε να διαμορφώσει …προσωπικά και αυθαίρετα. Από πού να αρχίσουμε;

-Η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» και ποιοι θα βρεθούν εκεί, δεν έχει διαφανεί ακόμη στην ουκρανική κρίση. Πολλά και διαφορετικά ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Μεταξύ των οποίων και η πιθανότητα να αποδειχθούν κάποιοι απλώς «χρήσιμοι ηλίθιοι» ή μείνουν με τον μουτζούρη στο χέρι.

-Σε απομόνωση ο Ερντογάν δεν φαίνεται να περιέρχεται. Αντίθετα ο πόλεμος του δίνει την ευκαιρία να αναλάβει, ως περιφερειακή δύναμη, πρωτοβουλίες προς τις δυο εμπόλεμες πλευρές-αλλά και προς τους Αμερικανούς.

Δεν είναι ο μόνος. Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν εκπροσωπώντας και τον Σολτς και ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Μπένετ, μεταφέροντας και τη φωνή του Μπάιντεν, έχουν ανοιχτή γραμμή με τον Πούτιν.

-Τρίτον η ανταμοιβή της Ελλάδας με αλληλεγγύη …επειδή έστειλε κατασχεμένα Καλάσνικωφ στην Ουκρανία, είναι κάτι μεταξύ ερασιτεχνισμού και αμοραλισμού. Ειδικά αν ληφθεί υπόψη η στάση συμμάχων και εταίρων στα συνεχή ελληνικά αιτήματα για κυρώσεις στην Τουρκία που την απειλεί.

Το μόνο αποτέλεσμα μέχρι στιγμής είναι η κατεδάφιση των σχέσεών της με τη Ρωσία.

-Η προσωπική ανάδειξη του Μητσοτάκη ως «παίκτη» στην περιοχή, δεν φάνηκε να συγκινεί κανέναν. Ο μόνος συνομιλητής του αυτές τις μέρες ήταν ο κολλητός του Μάνφρεντ Βέμπερ.

Βρέθηκε στην Αθηνά για «ιδιωτική επίσκεψη» με τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι το θέμα του δεν ήταν ο πόλεμος. Ήλθε στα πλαίσια της προσπάθειας Μητσοτάκη-υπό το κράτος του φόβου της ήττας στις εκλογές-να αναγορευτεί υποψήφιος για την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Και ας μη γίνει: όπως ο Βέμπερ το 2019 για την Κομισιόν.

-Η τελευταία προσδοκία του Μητσοτάκη, όπως αναδείχθηκε σε δημόσιες τοποθετήσεις του, αφορά εξελίξεις στην Ευρώπη που δεν μπορούν να υπάρξουν.

Η πιο χαρακτηριστική είναι η δήλωσή του υπέρ της ένταξης της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αμέσως μετά την παρωδία επανακάτεθεσης της αίτησης από τον Ζελένσκι, που κάθε άλλο τιμά το ευρωπαϊκό τελετουργικό .

Ο Πρωθυπουργός παραβλέπει τα δεδομένα εκατέρωθεν , αλλά και τα κριτήρια της Κοπεγχάγης. Μια τόσο φτωχή και διεφθαρμένη χώρα σαν την Ουκρανία αποκλείεται να πάρει υποψηφιότητα. Ας έγινε τόσος θόρυβος στο πρόσφατο παρελθόν, για την προοπτική ένταξής της. Ο Σαρλ Μισέλ, ο Ρούτε και ο Μακρόν το κατέστησαν σαφές: δεν συζητείται.

Μια άλλη ελπίδα Μητσοτάκη είναι ότι η Γαλλία, ως η πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη στην Ένωση, θα συμπράξει με την επανεξοπλισμένη Γερμανία και θα διαμορφώσουν αμυντική και εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ευρωπαϊκό στρατό. Όπως έκαναν στο οικονομικό πεδίο με την ΟΝΕ.

Προφανώς και σε αυτό τους διαφεύγουν βασικά πράγματα:

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ότι προβλέπουν οι Συνθήκες της –δια των οποίων μεταφέρονται αρμοδιότητες στο κοινοτικό κέντρο- και τίποτε άλλο. Για να έχει πολιτική Άμυνας και Εξωτερικών, πρέπει τα κράτη μέλη να εκχωρήσουν τις αντίστοιχες εθνικές αρμοδιότητες στα κοινοτικά όργανα. Ξέρει πολλούς από τους 27, διατεθειμένους να το κάνουν;

Από πολιτική άποψη για να έχει εξωτερική πολιτική η Ένωση, πρέπει να έχει στρατό με τον οποίο να μπορεί να την υποστηρίξει ή να την επιβάλει.

Αλλά για να έχει στρατό δεν αρκεί καν η συμφωνία των 27: απαιτείται ένα νομιμοποιημένο δημοκρατικά σώμα, στο οποίο να λογοδοθεί αυτός ο στρατός-και αυτό δεν είναι ι οι διορισμένοι στην Κομισιόν.

Άρα προηγείται η ομοσπονδοποίηση και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση-για να ανοίξει αυτή η συζήτηση. Στοιχειώδες.

Άλλωστε προς πλήρη διάψευση όσων διακινεί ο Έλληνας Πρωθυπουργός, πληροφορίες που εμφανίσθηκαν πρόσφατα σε έγκυρα ευρωπαϊκά ΜΜΕ αναφέρουν ότι οι γαλλογερμανικοί σχεδιασμοί –με αμερικανική επίνευση-αλλού οδηγούν, όχι στον ευρωστρατό:

-Στη σύνδεση της ευρωπαϊκής άμυνας με το ΝΑΤΟ. Κάτι που θα καταστήσει την Τουρκία μέρος της ευρωπαϊκής Άμυνας. Εξέλιξη διόλου ευνοϊκή για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Τα περί «στρατηγικής αυτονομίας της Ευρώπης» που αναφέρει ο Πρωθυπουργός ως επί θύραις εξέλιξη, έχουν βγει μάλλον από αιθεροβάμονες …λογογράφους του.

Κοντολογίς τόσο η διπλωματία, όσο και ο πόλεμος είναι σοβαρές υποθέσεις για να τα διαχειρίζονται «πρίγκιπες» με προσωποκεντρικές αντιλήψεις για τις διεθνείς σχέσεις.

Σαν τον γόνο της άλλης εγχώριας δυναστείας που στον πόλεμο του Ιράκ την έπεφτε σε όσους διαφωνούσαν με τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς, με το βλακώδες και ευτελές επιχείρημα: «δεν θέλετε να έχουμε φτηνό πετρέλαιο;». 

Πηγή:ieidiseis.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

(3)