Ανακλάσεις

γράφει ο Ρηγίνος Μέσσιος

Ανάκλαση στον ίσκιο των κυμάτων
καθώς γέρνεις με προσκέφαλο τον ήλιο
μήπως ανατείλει ξανά
όπως τότε από την θάλασσα

καθώς σηκώναμε τα δίκτυα
στ’ανοιχτά του Γυρού της Δερύνειας.
Όρκο στα όνειρα θ’ αξιωθούμε
αγκαλιά με τους ανθούς της ροδιάς
όπως όταν παίζαμε παιδιά
αντί για στρατιωτάκια
και αναστενάζαμε κρυφά
κάθε που φυσούσε νιώθοντας
να μας τραβά το φουστάνι της κυρίας
που περνούσε αεράτη στον δρόμο
και μας λοξοκοιτούσε ξέροντας κατά βάθος
πως καλλιεργούσαμε έτσι πρότυπα ερωτικά
και σκιρτήματα πρώιμα της φαντασίας.
Τώρα που σε περπάτησα υπόδουλη
το ίδιο πάθος ένιωσα ξανά
σαν ερωτευμένος έφηβος
μόνο που είσαι μια βασίλισσα
ντυμένη φτωχικά με κουρέλια
ό,τι σου απέμεινε μετά από μισό αιώνα
χωρίς να έχεις χάσει την ομορφιά σου
γιατί σου χαλαλίσαμε όλες μας τις ρυτίδες
περιμένοντας να γυρίσουμε αγαπημένη
για να σε βλέπουμε πάντα να λάμπεις.

11-7-22 Ρηγίνος